Het borrelt in mijn hoofd
Na terugkomst van mijn eerste soloreis voelde ik dat ik snel terug naar het buitenland wilde. Maar meer als dat. Ik voelde dat dit mij ook een ”thuis” zou kunnen bieden. Voorgaande reiservaringen hadden me al eerder in die overweging gebracht. Door met het ”alleen” zijn dat nu echter wederom te ervaren, besefte ik dat dit niet zomaar een gevoel was. Ondanks dat ik alleen op pad was, had ik me zelden ook daadwerkelijk alleen gevoeld. De momenten wanneer dat was geweest, ging het meer om de confrontatie van alles wat er gebeurd was in plaatst van het idee dat ik daar ”alleen” zat.
Sterker nog, ik had me zelfs echt ”thuis” gevoeld. Ik hield van de zuiderse, gemoedelijke en warme sfeer, het charisma van de mensen en de appreciatie van wat zich rondom hen bevond. Ik hield van de manier hoe zij in het leven staan en niet de ”onnodige” druk die in onze wereld meer bestaat.
Het was niet de eerste keer dat ik uitsprak ”Ik zou misschien wel in het buitenland kunnen wonen”, maar het verschil deze keer was dat ik er vol overtuiging en wil achter stond.
Ik voelde dat ik dit nodig had en op het punt stond van hetgeen ik al enige tijd voor mij uitgeschoven had. Het uitgestippelde pad wat ik tot nu toe opgebouwd had, zou ombuigen naar een andere vorm. Ik zat niet meer volledig op mijn plaats daarin, alleen was afwijken van dat pad altijd iets geweest wat voor mij ”niet kon”. Het zou de huidige structuur op het werk uit elkaar trekken en ik was daarin dan die verstorende bron. Ik wilde niemand teleurstellen of ”kopzorgen” ermee bezorgen, maar realiseerde nu dat ik daar niet alles van mocht laten afhangen. Ik wilde dit en moest het gaan uitspreken. Ik moest en zou hier concreet werk van gaan maken.
Stappen nemen en ervoor gaan
Wanneer ik enkele vrienden vertelden over het gesprek met mijn ouders omtrent mijn buitenland-plannen (dit zou namelijk gevolgen hebben voor mijn werk op het kantoor van mijn vader) en de ideeën om naar het buitenland te gaan, adviseerden ze mij niet te snel te beslissen. ‘’Alles is nu nog zo vers.’’
Maar ik wist dat het hem daar niet in zat. Nee, ik wilde dit onderliggend juist al zo lang. Ik zat hier als het ware zelf al zo lang op te wachten. Alleen had ik het tot op heden nog niet gedaan. Niet gedurfd.
Ik had stilgestaan.
Door echter nu keuzes te maken en te gaan voor dingen die ik echt wilde, werd dit gevoel alleen maar versterkt en duidelijker.
Hoeveel langer moest ik nog wachten? Hoelang moest ik mezelf nog inhouden? Terwijl ik een drang had die alleen maar sterker werd en waarvan ik dacht dat het me goed zou doen.
Ik voelde me zo enorm vastberaden na mijn eerste onderneming/reis na heel die periode, en ik merkte dat er een gevaar was dat het in mijn ‘’eigen, vertrouwde’’ omgeving weer zou wegebben. Of eerder onderuitgehaald zou worden. Dat ik mezelf zou gaan aanpraten dat ik ‘’te dromerig’’ was geweest en weer met beide voeten op de grond moest komen.
Maar dat wilde ik niet. Want die ‘’vertrouwde’’ omgeving was blijkbaar toch niet hetgeen wat mij een volledig gelukkig en mooiste leven bood. Voor mij was een volledig uitgestippeld en gesetteld leven van huisje, tuintje, boompje nog niet hetgeen wat mij op dit moment het échte geluk bracht. Ik had mijn eigen droombeelden en visualisaties daarvan, en Santorini had dat ongelofelijk bevestigend naar boven gebracht.
Ik wilde dat gevoel niet meer laten wegebben. Ik had nu de eerste stappen genomen en ik wou die verder blijven nemen. Dit waren de eerste sprongen geweest en nu moest ik daarin blijven doorpakken. Durven en doen. Niet meer afwachten en stilstaan.
Ik had dromen in mijn hoofd en ik zou daar nu volledig voor gaan.
Mijn mooiste leven, mijn buitenlanddroom
”Ik wil naar het buitenland. En niet alleen om te reizen, maar ook om voor mezelf effectief uit te zoeken of ik daar kan aarden. Of hét daar misschien voor mij ligt, wat dat ook mag zijn.
Misschien blijft het bij meermaals voor een langere periode erop uittrekken en veel van de wereld zien. Misschien heb ik daar voldoende aan, maar misschien hunker ik daardoor ook naar meer. Door de ervaring zal ik het ondervinden en zien wat er op mijn pad komt.’’
Hoe zou mijn ideale toekomst er dus echt uitzien? Mijn droom? Wel in een notendop als volgt te omschrijven:
Naar het buitenland trekken. De Zuiderse sferen opzoeken en ervaren. Mezelf onderdompelen in het lokale leven en uitzoeken of ik daadwerkelijk daar zou kunnen aarden.
Op dit moment geen standaard ‘’materieel’’ huisje, tuintje, boompje. Nee, ik wil op dit moment ontdekken, voelen, zien, ervaren. Ik wil meer dan ooit voelen dat ik leef.
”Ik wil elke dag ten volle leven en uit elke dag mijn voldoening kunnen halen.
En ik droom ervan in het buitenland die ervaring op te zoeken”.
Wonen in het buitenland, zou dat mijn droom zijn?
Ik plande dus na terugkomst van mijn eerste solo reis zeer snel een nieuwe reis, maar dan voor twee weken. Nog geen maand later zat ik terug in Griekenland, ditmaal om meerdere eilanden te ontdekken én ook mezelf verder te testen. Ik had mezelf voorgenomen eerst met solo reizen uit te zoeken of het buitenland me daadwerkelijk écht zou liggen en of het niet enkel een romantisch droombeeld was. Stap voor stap zou ik de afweging gaan maken.
Solo reizen naar Santorini was achteraf de beste beslissing geweest om mezelf terug te vinden. Ik had nu duidelijker dan ooit voor ogen wie ik was en wat ik wou. En dit keer zou niemand anders mij meer van dat pad brengen, beperken of zeggen dat het anders hoorde te zijn.
Nee, niemand beter die wist wat voor mij de beste invulling van mijn leven zou zijn als ikzelf, en dat was me nu meer als duidelijk!
=> Lees meer over mijn vervolgstappen in mijn blog om voor een tweede soloreis te gaan of ga rechtstreeks naar de reisblog zelf.