Heb je al op de ”over mij” pagina gekeken? Dan heb je al wel een idee hoe het bij mij allemaal gelopen is en hoe ik tot solo reizen kwam.
Mijn eerste solo reis? Daar kun je hier dan weer meer over lezen.
Solo reizen, doe ik het gewoon?
Ik wilde mijn leven terug oppakken en besloot dat het allereerst tijd was om mijn zinnen te verzetten. Even weg van alles en iedereen. Even een andere omgeving. Even rust voor mezelf. Terug genot voor mezelf.
Mijn enorme passie voor het reizen had er bij aanvang van de coronacrisis, waardoor de initiële reisplannen naar Ecuador en Galapagos in één keer van de baan waren geveegd, toe geleid dat ik al op zoek was gegaan naar alternatieven.
IJsland had me altijd al getriggerd en stond zeker op het lijstje. Hierbij kwamen ook de Faroër-eilanden naar boven. Een combinatiereis werd mijn volgende uitstippelproject.
Echter, het idee dit in mijn eentje te doen en dag in dag uit alleen in de auto te zitten, leek me ook weer niet het ideale scenario. Het diende óf een reis te zijn waarbij het toegankelijk/makkelijker was om mensen te leren kennen, óf een groepsreis. Van dit laatste was ik enkel nooit echt een voorstander geweest.
Ik wil graag mijn eigen ding doen, in het dagelijks leven, en dus ook op reis. Ik stippelde altijd al mijn reizen zelf uit. Nu zou ik die vrijheid inwisselen voor ‘’de luxe’’ van niets te hoeven doen en alles voorgeschoteld te krijgen. Maar zou dat voorgeschoteld bordje ook dezelfde smaak opleveren als dat ik gewend was? En naast het pakket dat aangeboden werd, met wie zou ik die ervaringen gaan delen?
Ik ben niet het type ‘’allemansvriendje’’. Hier zullen mijn vrijwel uitgesproken mening en karakter ongetwijfeld aan bijdragen. Maar met die zelfkennis wist ik dus ook dat ergernissen op de loer lagen.
Ik had dus twee opties:
- Enerzijds de mogelijkheid om voor een makkelijkere, minder risicovolle en verzorgde formule te kiezen waar alles in groepsverband zou gebeuren en ik er niet alleen voor zou staan.
- Anderzijds de sprong om er alleen op uit te trekken, volledig mijn eigen ding te doen, maar dus ook volledig die confrontatie van alleen op pad, aan te gaan.
Achteraf vond ik rond dit twistpunt, bij het lezen van een boek dat ik gekocht had voor tijdens mijn eerste solo reis, een zeer toepasselijke en herkenbare opmerking terug:
‘’Liever ongelukkig zijn in een oncomfortabele zekerheid dan het risico nemen op succes en geluk?’’
– Uit Master your mindset, Michael Pilarczyk.
Dit boek was voor mij de beste keuze die ik had kunnen maken om mee te nemen tijdens mijn eerste solo reis. Zo heerlijk to the point geschreven, zo herkenbaar met wat ik zelf eigenlijk écht wilde maar niet naar buiten had laten komen. Dé perfecte aanzet en handleiding voor de start van mijn nieuwe, mooiste en vooral eigen leven.
=> Wil jij aan jezelf werken? Eens wat anders proberen? Dan raad ik je ten volle aan om dit boek te lezen! Koop hier het paperback of het e-book bij Bol.com.
Brengt zekerheid ook geluk?
Ik zou kunnen kiezen voor de zekerheid en houvast van een groepsreis. Maar was dat ook volledig mijn vrije keuze? Wou ik niet liever het ander, maar was het eerder het ”risico’’ of het onzeker plaatje dat mij deed twijfelen?
Wanneer echter dat zogenoemde ”onzeker plaatje” ook nog maar iet of wat gunstig mocht uitdraaien, zou me dat dan niet al gelijk veel meer geluk én voldoening opleveren dan die ‘’zekerheid’’?
Het lezen van die quote en het eveneens direct herkennen van de simpele waarheid daarin, gaf mij alweer een extra zekerheid of motivatie om niet dat ‘’eenvoudige’’ straatje terug in te slaan. Wat was hier effectief het ”risico”? Mezelf toch niet zo comfortabel voelen bij een week alleen op reis gaan? Zou ik dan al niet enkel voldoening halen uit het feit dat ik dit gewoon eens geprobeerd en gedaan had?
Samen of solo?
Terugkomend dus op mijn twistpunt qua groeps-of solo reis.
Ik heb op het punt gestaan een groepsreis te boeken. Ik had zelfs de beslissing genomen. Ik liet de contactpersoon van het reisbureau weten dat ik mij graag wou inschrijven. De reis bleek echter net vol te zitten. Ze zouden gaan puzzelen om nog een plaatsje vrij te krijgen.
Een dag later kreeg ik al bericht dat ze een plaats hadden gecreëerd. Ik kon mee. En toen was ik degene die de boel afblies.
Ik vóelde dat het niet goed zat. Ik voelde dat ík dit niet was. En achteraf bleek het zo goed te zijn dat ik toen durfde afgaan op mijn gevoel en dit te volgen. Mijn gevoel dat een groepsreis niet volledig mijn ding zou zijn.
Ik heb zolang geleefd naar wat ik dácht dat goed was. Naar wat anderen dachten. De stap die ik hier genomen heb om rechtuit op dat moment mijn gevoel te volgen, de ellenlange afweging van wat wel, wat niet, misschien wel, misschien niet, achterwege te laten en op mijn gevoel af te gaan, was voor mij duidelijk wederom een enorme stap in de weg naar mijn eigen ik.
Wat wil IK?
Als ik nu terugkijk naar zaken of situaties waar ik spijt van had, beslissingen die ik wou terugdraaien, dingen die ik anders had moeten doen, dan was het gros de oorzaak dat ik op dat eigenste moment toen niet MIJN gevoel heb gevolgd. Ik klopte aan bij mijn nauwe omgeving om hun mening en gevoel af te stemmen. Ik zocht bevestiging van ‘’mijn’’ keuzes bij anderen, waardoor ik mezelf liet overschaduwen. Mezelf aan de kant zette.
Ik had geen innerlijke rust waardoor ik geen heldere beslissingen kon nemen. Mijn gedachten waren door alle chaos in mijn eigen hoofd als het ware zo troebel zodat ik er niet doorheen kon kijken of prikken wat ik echt wilde.
Ik wist het gewoon niet meer. Ik kon geen beslissingen meer nemen. Elke beslissing, elke keuze, elke extra optie die ik had bezorgde mij een enorme onrust en chaos in mijn hoofd. Zelfs bij de kleinste zaken leek even helder of eenvoudig denken niet meer mogelijk. Alles moest goed, zeg maar overdreven, afgewogen worden. Een ‘’foute’’ keuze? Nee, uit den boze!
Hoe meer echter dat ‘’zware’’ proces plaatsvond, hoe minder ik achter mijn keuzes stond. Hoe meer ik baalde. Hoe meer ik achteraf dacht: ‘’Had ik maar…’’. En hoe onzekerder ik werd bij de daaropvolgende keuze of stap.
Je denkt sterk in je schoenen te staan. Ik dacht het, omdat anderen dat dachten. Ja, heb je het weer… dat denken.
Roxanne was diegene met het hart op de tong. Roxanne weet wel wat ze wil. Roxanne regelt het wel. En Roxanne bleek gewoon Roxanne niet meer te zijn.
Maar Roxanne had ook één duidelijk doel: daar verandering in te brengen en terug naar haar eigen ik te gaan! En je voelt het al, het grootste keerpunt daarin is haar beslissing geweest om ”solo” naar Santorini te gaan.
Om te groeien moet je buiten je eigen grenzen treden
Het maken van die beslissing en het doorhakken van die knoop gaf me al een enorme kracht. Ik maakte nu een keuze voor mezelf. Ondanks de onzekerheid hoe het me zou bevallen en uitdraaien, ging ik er vol voor. Door de vliegtickets te boeken had ik korte metten gemaakt met de wegen van twijfel en mezelf uitgesloten er langer over te dubben. Iets waar ik me altijd aan verbrandde en waar veel meer tijd naartoe ging dan dat ik eigenlijk altijd wilde. Nu had ik mezelf daar een halt in geroepen en toegelegd een definitieve keuze te maken.
Blik positief vooruit gericht en niet meer het verleidelijke terugkrabbelen door in het verleden te blijven hangen!
Als ik toen bij het definitief vastleggen had geweten wat die reis voor mij ging betekenen, dan was de champagne na het boeken direct ontpopt!
De dag waarop ik Santorini boekte met een ‘’Kriek’’ en de Covid-registratie volbracht.
Ik zou er dus alleen op uit trekken. En ik zou wel zien wat het bracht.
Ik kocht mezelf een boek over solo reizen. Liesbeth Rasker. Makkelijk te lezen. Een aantal leuke en handige tips. Ik merkte bij het lezen echter dat ik zelf al wel goed thuis was in het reizen en veel genoemde aspecten waren dan ook herkenbaar. Dat gaf op zijn beurt weer een bevestigend gevoel.
Geen boek dus wat je al te veel nieuwigheden zal brengen, maar je misschien wel net even die extra bevestiging en geruststelling biedt.
=> Graag meer inspiratie in jouw beslissing tot solo reizen? Lees dan ‘‘Solo reizen” van Liesbeth Rasker!