Van uitstel komt afstel
Als mijn situatie en verhaal vanuit mijn blogs herkenbaar voor je is, zou ik je adviseren naar de plek te gaan die in je hoofd zit.
Of dat nu een knus chaletje in de Ardennen is, een huisje aan het strand of een land ergens verder weg. Geef het een kans. Durf uit je comfortzone stappen!
(Lees hier mijn verhaal en hier mijn blogs over solo reizen en hoe het allemaal begon)
Positieve focus
Laat je eigen angst je ook niet tegenhouden. Angst hoeft niet per se iets negatief te zijn. Als je het jezelf laat afremmen en tegenhouden van hetgeen je wilt, dan ga je voor de negatieve versie. Wanneer je het echter gebruikt als middel om jezelf oplettend of attenter te maken, zaken nauwkeurig af te wegen en jezelf op basis hiervan te overtuigen dat je voor het goede kiest, dan heeft angst je alleen maar extra bevestiging gegeven bij die keuze.
Het is van belang je focus hierin te weerleggen. Zolang je alleen maar blijft nadenken over de negatieve gevoelens en gevolgen van jouw angst, koppel je hier automatisch oneindig veel negatieve emoties aan die tot leven komen in je onderbewustzijn. Roep die gedachten een halt toe en blijf daar niet over dubben. Kijk naar wat het je kan opleveren als je die angst doorbreekt.
Wat zou je kunnen bereiken? Kijk of daar daadwerkelijk zo een groot risico of rampscenario aan vasthangt als het niet van de eerste keer lukt. Of je het in jouw hoofd niet groter maakt dan het is? Kijk naar de feiten.
Wat levert het je op als je er wel voor gaat? Hoeveel positieve gevoelens koppel je daaraan?
Is dat het ”risico” niet waard? Of kies je voor uitblijvende verbetering en tolereer je de rest van je leven hoe het nu is zonder er nog om te klagen? Want uiteindelijk maak je een keuze en moet je daar zonder pardon of terugkrabbelen ook voor gaan en achter blijven staan.
Voor mij maakt de volgende vraag de afweging heel makkelijk:
‘’Stel dat je te horen zou krijgen dat je nog een maand te leven hebt, zou je dan twijfelen?’’
Bijna iedereen kent de situatie wel waarbij mensen als volgt reageren als ze zouden weten dat ze nog maar een jaar te leven zouden hebben: ‘’Ik zou het er nog eens goed van pakken, dan zou ik niet twijfelen, dan zou ik daar niet over nadenken,…’’ DAN…
Dus waarom nu niet? Voor mij drukt dergelijke vraag mij met de neus op de feiten. Het is niet omdat we onze ‘’deadline’’ niet kennen, dat we dan maar niet ‘’ten volle’’ leven zoals we anders wel zouden doen? Moet er per se een druk op gezet worden vooraleer we in actie schieten? Blijven we zelf echt het cliché bevestigen dat er eerst iets (erg) moet gebeuren vooraleer we weer besef krijgen? Besef dat dan na verloop van tijd ook weer wegebt?
Ik ben er zelf ook schuldig aan, toegegeven. Maar ik probeer er wel veel bewuster mee om te gaan. Mezelf eraan te herinneren en mezelf naar situaties te brengen zodat ik daar weer uit gehaald wordt.
”Als, als, als,…”
Dub niet over het feit: ‘’Als ik meer tijd zou hebben…’’. Als je dat al zo vaak voor jezelf hebt gezegd, neem nu dan ook maar even de tijd om na te denken over het feit dat jijzelf de enige bent die kan en mag beslissen hoe je die tijd invult.
Ik heb mezelf een lange tijd in een slachtofferrol geplaatst, waardoor ik me ook zo voelde. Ik had inderdaad nare situaties op mijn bord gekregen, en geen enkele menselijke geest is daar honderd procent resistent tegen. Zelfs de meest succesvolle personen en diegenen met een zeer hoge zelfsuggestie zullen alsnog eveneens op bepaalde momenten met de handen in het haar zitten. Omvergeblazen worden door een situatie. Overweldigd worden door verdriet. Dat is niet meer als menselijk. Mocht dit niet zo zijn, dan zou het betekenen dat die persoon compleet gevoelloos is.
Echter onderscheiden deze personen zich wel van vele anderen in hun omgang met dergelijke situaties. Zij stellen namelijk zichzelf in staat uit elke situatie te leren. Hoe naar die situatie of hoe confronterend het ook mocht zijn.
Zij verliezen geen tijd, kostbare tijd, door hun fouten te herkauwen. Nee, zij nemen het mee in hun rugzak als leerschool naar het volgende. En nee, die rugzak weegt niet zwaar. Die rugzak is net als een backpack met allemaal handige snufjes voor onderweg, om volgende keer wél ”het nodige” op zak te hebben.
Niemand is perfect. Als je geen fouten durft te maken dan kán je ook niet ten volle leven. De wereld, het leven, is zoiets groots en machtig. Ondanks alle wetenschappelijke ontwikkelingen hebben we tot nu toe verre van alles ontdekt. De wereld, het universum heeft nog zovele geheimen. Wij als individu zijn daarin zo klein. We hebben echter wel kennelijk het voorrecht gekregen om als de meest ontwikkelde wezens op onze planeet een rol te spelen. Waarom echter onszelf zo een grote druk opleggen om het altijd vanaf de eerste keer goed te moeten doen? Uiteraard mag dat het streven zijn. Maar is een keer falen daadwerkelijk zo erg? Gaat daar effectief zoveel aan ”ten onder”, als de waarde die we eraan hechten?
Ik denk dat als we eerlijk zijn dat het gros van deze ”zorgen” over de meest banale zaken gaat en niet opweegt tegen problemen, gebeurtenissen of rampen die sommigen daadwerkelijk ervaren. Totdat we daar zelf eens voor komen te staan en dan het besef krijgen. Dan krijgen we weer de herkenbare reactie: ”Had ik maar…, als ik had geweten dat dit zou gebeuren…, ik had meer…”
DUS… durf uit je comfortzone stappen of doe eens gek!:
We kunnen zeggen ”dat is makkelijk gezegd”, maar is het niet gewoon zo: Geniet van wat er wel is, blijf niet mokken over wat er niet is. Vandaag is vandaag, morgen is morgen, en maak je over de rest niet onnodig veel zorgen.
Daag jezelf uit. Ontdek jezelf. Geniet van het leven dat je gegeven is, want voor je het weet is het voorbij.
DOE EENS GEK! (en of het nu slaagt of niet, wedden dat je er achteraf sowieso wel een ietsiepietsie om lacht?;P Ik hoor het graag!)
=> Inspiratie nodig?: Dan help ik je op deze pagina graag op dreef;)
Pura Vida!