Bungeejumpen, het ultieme loslaten!

Je hebt zo van die dingen waarvan je zegt, dat wil ik gewoon eens gedaan hebben. Dat had ik dus met bungeejumpen!
Hoewel het idee van zelf te moeten springen en met je hoofd de diepte in duiken me waanzinnig leek, was dit toch een uitdaging waarvan ik vond ze in mijn leven gedaan te moeten hebben.

Bloukrans Bridge Zuid-Afrika

Ik wist dat ik op de tuinroute tijdens mijn rondreis in Zuid-Afrika lang ‘s werelds hoogste bungeejump zou komen: Bloukrans Bridge. Een imposante brug van 216 meter hoogte en met haar ligging over de vallei gewoonweg al prachtig om te zien.
De dag waarop ik tijdens mijn route letterlijk voorbij deze brug kwam, nam ik last-minute de beslissing om toch af te slaan richting het bungeejump-centrum. Kennelijk had de brug wegens haar naam ” ‘s werelds hoogste bungeejump” een enorme populariteit en kon je blijkbaar niet zomaar even komen ”aanwaaien” voor een sprong. Ik schreef me in bij de balie en het kwam erop neer dat ik nog een goede tweeënhalf uur moest wachten vooraleer mijn groep aan de beurt zou zijn om te springen.

Tijdens het wachten zag ik diverse mensen hun sprong wagen. De ene zonder nadenken, de andere waarbij de twijfel, staande aan de rand van de brug, duidelijk toesloeg. Waarom legde ik mezelf dit eigenlijk op? Waar was ik aan begonnen? Waarom moest ik weer per se zoiets extreems doen?
De parachutesprong destijds was me allemaal goed afgegaan, maar dat was ook anders. Daar had ik zelf niet zomaar ergens ”af moeten springen”. Daar had mijn begeleider gekozen van hup nu gaan we en hoefde ik het niet zelf te doen. Én daar was ik vooral ook niet met mijn hoofd de diepte in getuimeld wat me op dit moment ook vrij onnatuurlijk en ergens angstaanjagend aanvoelde.

Ik was dit keer echt wat te ver gegaan in mijn grenzen willen verleggen. Ik had mezelf nu iets opgelegd wat ik misschien gewoon echt niet wilde, en voor wie of waarom? Nee, dit ging ik niet doen.
Ik keerde terug naar de balie en trok mijn inschrijving in. Instant opluchting en als het ware een enorme druk die van mijn schouders viel. Ik was op een prachtige rondreis in Zuid-Afrika en waarom zou ik mezelf nu zo een stress aandoen? Het was ook gewoon zonde geweest van mijn dag en tijd om op zo een reis hier een hele tijd te staan wachten. Nee, ik ging nu heerlijk iets ontspannend doen!

Spijt komt altijd te laat?

‘s Avonds flitste de brug meermaals door mijn hoofd en de volgende dag bij het opstaan werd dat er niet minder op. Uiteraard bij het ontbijt dan ook nog een tv-toestel in de hoek van de ontbijtkamer waar nét reclame van de burg op vertoond werd. Was dit toeval of toch een bevestiging van mijn spijtgevoel?
Als ik gisteren had gesprongen, was ik er nu vanaf geweest en had ik die ervaring achter de rug! Had ik het toch niet gewoon moeten doen? Had ik toch moeten doorbijten? Maar om te blijven dubben over die gedachten was het te laat.

Ik was echter nu nog in de buurt. Spijt hoefde nu nog niet te laat te zijn. Ik zou in de ochtend kunnen boeken, zodat ik voor diezelfde middag exact wist hoe laat ik er moest zijn en daar niet onnodig zou moeten wachten of tijd van mijn reis verspillen. Maar dan zou ik het nu wel écht moeten doen. Nu boeken betekende geen weg meer terug. Nu boeken was simpelweg straks doen.
Ik belde en maakte de reservatie voor in de namiddag.

Geen weg terug nu

‘S morgens eerst een prachtige hike over kliffen langs de ruige kustlijn met tal van robben in het water. Een werkelijk fenomenaal spektakel! En straks zou ik daar staan om effectief die sprong te maken. Wat een dag!

Na de indrukwekkende hike, werkelijk één van de mooiste van deze reis, begeef ik me in gezonde spanning richting de Bloukrans Bridge. Ik meld me aan en even later zijn we met een klein groepje op weg richting de brug.

Voor sommige is zelfs de vraag wat het spannendste is? De route over de brug naar het springplatform of de sprong zelf? Om tot het springplatform te geraken loop je namelijk over een ijzeren raamwerk wat onder de brug hangt en waarbij je dus de oneindige diepte van de vallei zo onder je ziet liggen.
Dit gaat mij allemaal wel goed af, hier heb ik geen problemen mee. Ik voel nu pas echt meer de adrenaline en spanning opkomen van wat me zo dadelijk te wachten staat. Nu is het voor écht.

Bij aankomst op het platform blijkt dat ik de eerste ben die zo dadelijk zal springen. Oké, daar ben ik wel blij om. Niet wachten tot al de rest is geweest en weten dat ik nog moet. Nee, liever gelijk korte metten ermee maken!

Als een pinguïn met knikkende knieën

Mijn voeten worden ingetaped en al waggelend als een pinguïn begeef ik me naar het springpunt. Alle touwen en koorden worden bevestigd, strak aangetrokken. Twee helpers die klaarstaan om me te begeleiden aan de rand en aan te zetten tot de sprong.
”Ready? (Het giert door mijn lijf!!!) 1 – 2 – 3” … En ik duw me met al mijn kracht terug!
Nee, hier ben ik echt nog niet klaar voor!!

Ik weet dat mijn keuze om terug te duwen het slechtste is wat ik kon doen. Dit maakt het nu alleen nóg maar lastiger. Maar ik kon het gewoon echt niet.
Ik vind het niet ”gewoon een beetje spannend”. Ik vind het écht eng, die sprong. Het gaat mij puur om die sprong. Die knop om te springen en dat gevoel wat er dan zal zijn, als er nergens houvast is. Dat na-bengelen ondersteboven zal wellicht niet het meest aangename zijn, maar dat zal mij een worst wezen, daar maal ik nu niet zo om. Het is echt het nemen van die sprong.

De anderen denken al dat ik niet meer zal springen. Nee, die trekt zich terug. Maar ik weet dat ik hier nu sta en het ook ga doen. Ik weet van mezelf dat ik het nu zeker niet meer ga afblazen. Maar ik weet ook dat ik mezelf ongelofelijk moet pushen om dit nu te doen.
De begeleiders worden wat ongeduldiger en ik voel de druk van hun hand in mijn rug. Niet meer tegenduwen Roxanne. Je wil en moet dit gedaan hebben. Over een paar seconden ben je al zo fier dat je jezelf hierover tilde. Je weet waarom je hier staat en waarom je dit wilt doen.

Niet sierlijk, alles overrompelend en flitsende beelden om me heen.
Daarna een schok die mee een stuk de hoogte terug intrekt en ik alleen maar kan uitschreeuwen: Yes yes yes ik heb het gedaan, Roxanne je hebt het gewoon gedaan, Roxanne je wist dat je het kon!!!
Ik ben nog volop aan het na-bengelen, maar wat ik al wist, dat doet me niets. Ik kan maar één ding denken: Ik heb het gedaan!! Ik deed gewoon vanop 216 meter hoogte ‘s werelds hoogste bungeesprong!!

Inmiddels hang ik bijna stil en voel ik het koord stevig aan mijn onderbenen trekken. Achteraf blijken de anderen ook ervaren te hebben dat het als het ware lijkt alsof je stilletjes aan uit de rondom gewikkelde tape aan het wegglijden bent door de enorme druk. Maar daar heb ik me allemaal geen zorgen over gemaakt.
Ik hang een tijdje ondersteboven te wachten tot wanneer een andere begeleider met een lift omlaag komt om mij weer mee te nemen naar boven.
Daar aangekomen voel ik dat ik nog steeds een triomfantelijke grijns op mijn gezicht draag en is iedereen ontzettend enthousiast en verbaasd over hoe ik uiteindelijk toch de sprong waagde!