”Solo vertrokken, maar in werkelijkheid nooit alleen.”
Terugblikken op een prachtig avontuur, terugblikken op mijn eerste solo reis.
Alleen op reis als vrouw?
Wat is de goede reden die je hebt om op basis van dit argument niet te gaan?
Te gevaarlijk? Niet verantwoord ”als vrouw alleen”? Wel met Griekenland als bestemming heb je dat argument al per direct onderuit gehaald.
Oh ja hoor, ik heb de vraag tot in het oneindige gekregen: Ga je dan echt helemaal alleen?
En achteraf: Voelde je je dan niet eenzaam, was dat niet gek zo alleen?
Wel ik kan je slechts één ding vertellen: Het leverde me een ongelofelijke ervaring op, bracht me terug naar mijn eigen ik én deed alleen maar smaken naar meer!
Het vertrek
De eerste dag was toegegeven even wennen en ik kan meegeven dat het voor mijn solo reis daarna net hetzelfde was. Allereerst heb ik sowieso altijd een dag de tijd nodig om vanuit het dagelijks leven in die ”vakantie-vibe’’ te komen. Daarnaast vraagt een solo reis bij mij ook een dag om af te tasten en gewenning om terug volledig in dat ‘’solo-ritme” te geraken. Ik kan echter wel zeggen dat ik er na die dag volledig in zit en eens die vrijheid terug volledig in je opgenomen te hebben, wauw je voelt je écht vrij. Gaan en staan waar je wilt. Wanneer je wilt. Koning of koningin van je eigen reis.
Dat kan toch gewoon niet slecht zijn?
En dan gaat het vanzelf
Na die eerste dag in Santorini bloeide zowel mijn reiservaring als ikzelf alleen maar open. Ik ontmoette zoveel leuke en lieve mensen. In de stadjes waande ik me in een echt sprookje.
Ik begon zo ontzettend van elk kleinste moment te genieten alsof het echt was dat elke dag de laatste kon zijn. Ik trakteerde mezelf op heerlijke ontbijtjes en diners. Ik had zowel serieuze als ontzettend lachwekkende gesprekken, en als ik wou kon ik me altijd in het gezelschap van anderen wanen. Ik ervaarde echter door alleen op reis te zijn, en ook effectief dagdelen alleen te spenderen, dat ik dat ook steeds meer begon te appreciëren. En ik moet zeggen, dat wennen komt al heel snel. Uiteindelijk had ik er zelfs behoefte aan, of plande ik bewust een me-time momentje in.
Zo ontmoette ik iemand aan het zwembad overdag waar ik een aantal uur enorm gezellig mee heb gepraat en gelachen. Het was toen misschien zelfs al wat ‘’te’’ lang voor mij. Nu had ik eens een boek bij en was ik zogezegd ‘’alleen’’, maar kwam ik er alsnog niet aan toe om het te lezen.
Die avond zou ik naar het ander stadje ‘’Oia’’ gaan wat aangeschreven stond als het mooiste plaatsje voor de zonsondergang. Een meisje van de camping vroeg om samen te gaan of daar af te spreken. Er waren twee opties. Oftewel wandelend via de kliffen langs het water, oftewel met de bus.
Ik had mezelf al voorgenomen de hike langs de kliffen en doorheen dorpjes naar daar te doen, in plaats van de bus te nemen. Ik stelde dus voor om elkaar daar te ontmoeten.
Ik keek er ontzettend naar uit die wandeling te maken en was achteraf in alle eerlijkheid ook blij dat ik ervoor had gekozen alleen te gaan. Mijn eigen tempo, mijn eigen ding. En het was prachtig! Ik had gedacht sneller over het traject te doen als het gemiddelde wat op de website stond beschreven. Enerzijds omdat ik normaal gezien toch net wat sneller wandel als het gemiddelde bij wandelroutes. Anderzijds had ik de gedachte dat je alleen sowieso wat sneller zou gaan? Maar ik kon niet stoppen met foto’s nemen onderweg en te genieten van het uitzicht. Na elke stap kwam ik ook weer tot stilstand om toch maar weer eens goed rond te kijken. Toen ik ontdekte dat ik nog niet halverwege was maar al wel achter op schema, heb ik zelfs een goed tandje bij moeten steken om er nog op tijd voor de zonsondergang te zijn.
Kon ik zeggen dat ik nu echt had genoten? Ja, dit was dus duidelijk écht genieten!
Na tijd te spenderen in het stadje hebben we samen de bus teruggenomen. Ik had in de latere avond afgesproken met iemand om iets te gaan drinken. Dat betekende dat ik nog twee uur voor ‘’mezelf’’ had tot dan. Ik heb mezelf toen op een heerlijk diner getrakteerd met zicht over de Caldera. Niets duur of fancy, maar een terrasje met een heerlijke, knusse en warme sfeer.
Wijn, brood en Moussaka (ga hier naar dit heerlijke Griekse recept). Inderdaad, weer Moussaka. Het moest maar niet zo lekker zijn.
En rust. Ik heb die avond niet gelezen tijdens het eten. Ik heb een uur lang van mijn wijn, diner en rust genoten. De rust en heerlijke sfeer rondom mee. Maar vooral de rust in mijn hoofd. Ik was echt voldaan, van mijn wandeling, maar ook van mijn dag. En ik denk dat ik nog nooit zo rustgevend en genietend heb gegeten als toen.
Terugblik eerste solo reis
De solo reis naar Santorini heeft voor mij werkelijk het keerpunt gevormd. De confrontatie, het laten bezinken, de contacten, de ervaring, het gevoel en de realisatie die daarbij naar boven kwam.
Ik was alleen vertrokken, maar opbouwend in mijn reis had ik me helemaal niet meer alleen gevoeld.
Het was op bepaalde momenten confronterend geweest, maar het had ook zoveel openbaring naar boven gebracht. Ik had mezelf voorgenomen los te laten en te genieten, en het was me eindelijk nog eens echt gelukt! De solo reis had me vrijheid geboden en ik had eindelijk die vrijheid ook eens echt genomen. Niets moest en alles mocht.
Ik had geleerd niet alles te kunnen en te willen. Ik had vooral geleerd dat het hier niet moest. Ik dacht uiteraard na over wat ik wanneer wilde doen, maar als het er op dat moment niet van kwam, dan liet ik het ook gewoon los. Ik hoefde deze keer niet alles te zien en hield dat verrassend goed vol. In plaats van nog iets nuttig of ”actief” uit mijn dag te halen besloot ik dat er om vier uur wel een aperitiefje af kon. Ik leefde eindelijk nog eens echt in het moment, van dag tot dag, met wat ik op dat moment wou, zoals het echt op vakantie kon. Niet op basis van de planning die maandag al stond.
Deze reis was elke dag zo een uitdaging voor mij geweest en ik had me in geen tijden zo vrij en vooral zorgeloos gevoeld. Ik had eindelijk nog eens elke dag volledig bewust en ten volle geleefd.
Ik had al zo lang niet meer in het heden geleefd maar altijd met de gedachte hoe het vroeger beter kon. Die ervaring terug te vinden in Santorini gaf me de kracht dat ik het wél allemaal zelf kon. Ik had mezelf teruggevonden en de enige hoofdfactor die daarin bestond was te gaan voor dingen waar ik zelf wel volledig achter stond.
Ik had te veel tijd en aandacht besteed aan zaken waaraan ik eigenlijk helemaal niet zoveel tijd en waarde wilde besteden. Ik had er meer energie aan uitgegeven dan ik er ooit van terug zou krijgen. Ik wilde me niet meer focussen op wat ik niet wilde of wat mogelijks anders kon. Ik had gehoopt op geluk dat zou komen aanwaaien, maar wat uiteraard niet kwam.
Door alle omstandigheden en ervaringen had ik het nu echter klaar en duidelijk. Geluk was een ervaring. Mijn eigen stappen en initiatieven hadden mij nu tot die ervaring gebracht, en daaruit borrelde vanzelf mijn eigen, gewenste pad op.
=> Lees hier ook mijn blog hoe ik de beslissing nam om op solo reis te gaan!
=> Graag meer inspiratie in jouw beslissing tot solo reizen? Lees dan ‘‘Solo reizen” van Liesbeth Rasker!